خود آگاهی و سفر درونی
بهبودی از وسوسه های شهوت آلود، سفری شگفت انگیز در درون خود است و ما را به خود آگاهی سوق می دهد. قبلاً توسط نفسمان کنترل می شدیم؛ حالا شروع کرده ایم که خودمان را بشناسیم و بپذیریم. باوجود اینکه خودشناسی درد دارد اما با خودش برکت درمان و شفا هم می آورد. وقتی شفا یابیم، در قبال خودمان بیشتر احساس مسئولیت می کنیم. این حیرت انگیز است که می بینیم در همه جنبه ها نفسمان به خودمان تعلق دارد.
افشاگری تدریجی نفس
شهوت اولین چیزی است که یک معتاد جنسی در حال بهبودی در خودش می یابد و شروع به پیروزی بر آن میکند؛ بنابراین با تعجب می گوید: تا وقتی که شهوت رانی را متوقف نکردم، نمی دانستم که این قدر پر از شهوت بوده ام. پس از رهایی اولیه از شهوت متوجه می شویم که قبلاً افکار شهوانی در ضمیر ناخودآگاه ما وجود داشته است. شهوت چنان جزئی از جهان درونی ما شده بود که ما برای مشاهده آن بایستی از آن جدا شده و بیرون می ایستادیم.
شهوت شبیه هوایی که تنفس می کنیم ما را احاطه کرده بود و ما از آن آگاه نبودیم. برای اینکه بفهمیم شهوت بر روی ما تسلط دارد، هیچ راهی بهتر از به دست آوردن هوشیاری جنسی وجود ندارد. هنگامی که شهوت رانی را متوقف می کنیم و یا توقف آن را امتحان می کنیم، شهوت پدیدار می شود و آنچه تاکنون در زیر سطح آگاهی عمل می کرد، چهره کامل خود را نشان میدهد.
با آگاهی از عمق شهوتمان، قدم به ماجراجویی عمیق کردن آگاهی مان نسبت به خودمان می گذاریم و این به خاطر این است که می خواهیم همان گونه که هستیم خودمان را مشاهده کنیم. اجتناب از شهوت ما را به اولین سطح آگاهی روحانی هدایت می کند.
به هر حال آگاه شدن از شهوت باعث رنجش می شود، این رنجش به اندازه ای است که یا به سوی شهوت باز می گردیم یا به سوی خدا به جلو می رویم. شاید به همین دلیل است که بسیاری از ما در همین مرحله اول برنامه را ترک می کنیم. احساس درد و خالی بودن می کنیم؛ ولی چیزی برای تسکین درد و پرکردن خلاً نداریم. «تنها راه رهایی از آن، انجام دادن همین کار بود» چه وضعیت سخت و غم انگیزی!
در ادامه ی راه متوجه می شویم…
هم زمان با پدیدار شدن نقصی دیگر از ما، شروع به دیدن سطح جدیدی از خودمان می کنیم. این نقص همان رنجش یا چیزی مشابه آن است. وقتی اوایل پاکی ام از وجود رنجش آگاه شدم برایم خیلی تازگی داشت. چنین احساساتی را قبلاً تجربه نکرده بودم. البته نه! آنها زیر سطح آگاهی بودند، آنها به وسیله مسکن ها پوشیده شده بودند. اگر با اولین نقصی که ظاهر می شود با صداقت روبرو شویم و بر آن پیروز گردیم، به تدریج ظرفیتمان برای مشاهده بیشتر شده و نقص بعدی دستهای خود را بالا می برد.
این نقص ممکن است یکی از برادران رنجش باشد: خشم، دشمنی، قضاوت، محکوم کردن، انتقام جویی، کینه توزی و یا روحیه عدم بخشش و کلیه احساسات منفی که به دیگران داریم. البته این احساسات را به همه نداریم، بلکه فقط در مورد آنهایی که به طور واضح بد و مقصر هستند چنین احساساتی داریم. این طور نیست؟ کور بودن ما درباره اعمال خودمان، بسیار مکارانه است. نکته اینجاست که در حین افزایش ظرفیتمان برای مشاهده آنچه واقعاً هستیم، با مشاهده هر نقص، آگاهی مان از خودمان عمیق تر شده و ظرفیتمان و میلمان را برای درست شدن و باخدا بودن افزایش می دهیم. اگر بگویم که از من خطایی سر نزده، خود را فریب داده ام.
در طول ماه ها و سال ها اگر هوشیار باقی مانده و در روشنایی حرکت کنیم، به آرامی و لایه به لایه از عدم سلامت خود ، بیشتر آگاه می شویم و از قدمها و انجمن برای معالجه استفاده می کنیم. این می تواند در شروع آهسته باشد. گاهی به دست آوردن این آگاهی چند سالی طول می کشد و حتی به نظر می رسد که بعضی ها نمی توانند آن را انجام دهند. این وضعیت، پیمایش راه سرنوشت سعادت آمیز نامیده می شود و به خوشی، رهایی و رشد به سوی آنچه برایش آفریده شده ایم منتهی می شود.
خلاصه آنچه در این سفر به «درون نفس» رخ می دهد به شرح زیر است:
- با کار کردن بر روی شهوت، بیش از پیش نفس پر نقص خودمان را مشاهده می کنیم.
- هر بار که نقص جدیدی قابل مشاهده می شود، ما آنچه را مشاهده می کنیم تأیید و اعلام می کنیم (این مستلزم داشتن رابطه با سایر اعضا برای این کار است.)
- ما ناتوانی خود را در مقابل هر کدام از این نواقص اخلاقی مشاهده می کنیم.
- ما هر کدام از این نواقص اخلاقی را رها کرده و به خدا می سپاریم تا ما را از آنها خلاص کند.
- ما پیروزی روزافزونی در مقابل هر نقص به دست می آوریم.
- بیش از پیش آزادی تحمل نواقصمان را پیدا می کنیم، چون درمان را هم در اختیار داریم؛ بنابراین در پذیرش
خودمان موفق تر خواهیم بود. - این موضوع باعث میشود که در برابر خداوند، ظرفیت و عطش ما بیشتر شود.
- دوستی، اتحاد و فرمان برداری ما با خدا و دیگران بیشتر می شود.
همه این ها نشانی هستند از یک تمایل روزافزون برای مشاهده و رها کردن نواقص اخلاقی، یک میل متعالی به سوی درستکاری و خدا، تداوم افزایش خودآگاهی، بهبودی و رشد.
هنگامی که از این منظر به بهبودی خود نگاه می کنیم، می بینیم که قبلاً با تمام وجود گرفتار اعتیاد جنسی شده بودیم، بنابراین اکنون باید با تمام وجود برروی بهبودیمان کار کنیم.
اثر خود آگاهی بر روابط ما با دیگران
اگر آگاهی مان را گسترش دهیم و بر نواقص اخلاقی مان پیروز شویم، تمایل زیادی برای سپردن احساسات منفی که درباره دیگران داریم پیدا می کنیم. این احساسات منفی در ما نیازی پدید می آورند که نه تنها وادار می شویم با خداوند ارتباط برقرار کنیم، بلکه ابزاری می شویم که خداوند توسط ما با دیگران صلح و صفا برقرار می کند.
این فرایند شفابخش در روابط با دیگران بخشی از چیزی است که انجمن را بسیار ارزشمند می سازد. ما اشتباهاتمان را پیدا کرده به آنها نور می تابانیم. هنگامی که در مورد تسلیم بودن و نواقصمان مشارکت کرده و در صورت لزوم جبران خسارت می کنیم، آنگاه باهم وحدت پیدا می کنیم. این باعث می شود که خودمان را در مسائل مختلف مشابه بدانیم و یکدیگر را عمیقاً بپذیریم و در نتیجه به یکدیگر عشق بورزیم. این چشمه ای است از آب حیات که برای تشنگان و جویندگان می جوشد.