از آنجایی که به اجبار، اقدام به کاری کردیم که نتیجه اش چیـزی شـد کـه الان هستیم، ما می توانیم مسئولیت تغییر رفتار و افکارمان را بپذیریم و تسلیم شویم که این خود زمینه ای برای شروع بهبودی است.
ما می توانیم به دیدن و رهاکردن و تسلیم کردن کارهایی که میدانیم انجام دادنش اشتباه است، تمایل پیدا کنیم. انجمن و برنامه دوازده قدمی این تمایل را به وجود می آورند. هرگاه «به طرف دیگر برنامه برگردیم» یکبار دیگر بـه اعتیادمان تکیه زده ایم و این حرکت، یک فرایند خودخواسته برای نابودی است. یک شمارش معکوس دیگر را آغاز می کنیم که به آرامی ما را به پایان راه سوق میدهد و به تدریج بدتر میشود. برای پرهیز از مکانیزم خود تخریبی، هیچ راهی وجود ندارد و همچنین هیچ نشانه ای وجود ندارد که چه زمانی به آخرین نقطه آن میرسیم.